L'ura squisia

A l’è l’ura squisía. Ant l’aria che a se scüra

a-i termula ‘n suris leger, fait ed rifless

ed reusa spalí e d’or, che a svanisso tramez

al nèir dle feuje s-ciasse, mentre l’aria a vèn püra.

A l’è l’ura squisía. Ant le leje pi sombre

mi 'm na vadu sul apress al vol dij me pense’,

e mia ment as arpusa ant cust fantastiche’,

mentre j’euj a seguo tra j’erbo ‘l gieugh d’jombre.

A l’è l’ura squisía. Ij murus a sparisso

Dare’ dle bussona’, an bisbijand sut vus,

perche’ a st’ura ij basin a sun pi delissius.

Ant l’umbra cumpiasenta ij murus a sparisso.

A l’è l’ura squisía. Ant la sèira d’avril,

ji sguard as serco ant l’umbra e j’anime as confundo,

ij laver a termolo e ij cheur an feu as respundo,

e daspertüt as sent cume ‘n perfum sutil.

A l’è l’ura squisía. Sü per el ciel steila’

La lun-a a munta adasi. Tüt ant la sèira a tas

Cume ant an seugn ed pas.

La lun-a a munta adasi sü per el ciel steila’.

Giuseppe Pacotto